Plataforma en Defensa da Sanidade Pública

Estamos vivindo un momento bastante grave de desintegración da sanidade pública no noso país. O Goberno do PP decidiu utilizar ao grupo de inmigrantes irregulares como chiba expiatorio, excluíndolles da atención sanitaria nun primeiro paso de segmentación do sistema sanitario en España. Esta iniciativa non ten xustificación, a continuación exponse algunhas das razóns polas que se debe de seguir atendendo á poboación inmigrante calquera que sexa a súa situación legal no noso país:
1.- Razóns humanitarias
Trátase de persoas que teñen os mesmos dereitos que as demais, recoñecidos pola Declaración de Dereitos Humanos e cuxa atención sanitaria é recomendada por todos os organismos internacionais (ONU, OMS, etc). Unha aplicación a machada desta exclusión producirá mortes e graves problemas de saúde. Resulta paradoxal o interese do PP por protexer os supostos dereitos dos embrións, ata dos non viables, e o seu desinterese pola vida e a saúde das persoas reais.

2.- Razóns de xustiza
Aínda que parezan descoñecelo, e dada o seu nivel de ignorancia e incompetencia é probable que en mais dun caso sexa así, desde o Pacto de Toledo (1995), o financiamento da Sanidade non depende da Seguridade Social, senón dos impostos. A partir dos acordos de financiamento das comunidades autónomas de 2001 e 2009 o financiamento sanitario faise basicamente a partir de impostos sobre o consumo (IVE, impostos sobre hidrocarburos, alcol, tabaco, etc), deste xeito calquera persoa que consuma no noso país (unha barra de pan, un café, un refresco, utilizar o metro ou o autobús, etc) esta financiando a Sanidade, é dicir os inmigrantes irregulares están financiando a Sanidade Pública e é unha evidente inxustiza que se lles exclúa dun servizo que están pagando.

3.- Razóns de organización dos servizos sanitarios
Deixar a atención sanitaria en mans das urxencias (hospitalarias e de atención primaria) é un despropósito desde o punto de vista do funcionamento do sistema sanitario, fundamentalmente porque se producirá unha saturación maior dun dispositivo asistencial xa de por se saturado, logo porque as urxencias están pensadas para a atención de patoloxías graves e agudas e o seu uso sistemático para outras demandas sanitarias é disfuncional.

4.- Razóns de saúde pública
A atención sanitaria de enfermidades infectocontagiosas (detección, diagnóstico e tratamento) é unha prioridade para previr brotes epidémicos e unha diseminación destas enfermidades. A presenza nunha colectividade de persoas con estas enfermidades que non foron detectadas e que non se tratan é un risco para o conxunto da poboación. O limitar o seu acceso ás urxencias ten moitas limitacións respecto diso, polos medios diagnósticos que se utilizan, pola presión asistencial e o deseño do dispositivo e tamén porque non son as urxencias o mellor lugar para que estean este tipo de enfermos cos riscos que leva. Presumiblemente o diagnostico atrasásese e os riscos poboacionais incrementásense.

5.- Razóns económicas
A utilización inapropiada das urxencias e o atraso no diagnostico producirán inevitablemente un atraso na atención e que esta leve a cabo cando os procesos estean mais evolucionados e o seu tratamento sexa mais complicado e mais custoso. A ocorrencia de facturar a atención a uns países que non teñen convenios con Estado Español pode entrar nalgunha antoloxía de humor macabro, pódese asegurar que ningún pagase e só aumentásense os custos burocráticos para realizar a facturación.

Unha última cuestión: os inmigrantes non supón unha carga importante dos servizos sanitarios.

A pesar da demagoxia xenófoba do goberno do PP, existen moitos estudos que demostran que a poboación inmigrante non supón unha carga importante dos servizos de saúde. Estudos realizados sinalan que os inmigrantes utilizan menos os servizos sanitarios (Os nados no Estado español gastan unha media de 236 euros ao ano en medicamentos fronte a 81 euros das persoas inmigradas. As persoas inmigradas van 4,2 veces ao médico ao ano fronte ás 6,7 dos nados no Estado Español. O gasto sanitario dos inmigrantes supón o 0,8% do gasto total, aínda que loxicamente depende das comunidades autónomas, en calquera caso moi por baixo do seu peso poboacional. Obviamente trátase de persoas maioritariamente novas e sas, que polo tanto necesitan utilizar pouco os servizos sanitarios.
Os inmigrantes irregulares non se coñece ben se se separan ou non do grupo xeral de inmigrantes porque son difíciles de localizar. En todo caso a experiencia profesional sinala que é un grupo que procura non acudir moito ao sistema sanitario porque temen que sirva para identificalos e expulsalos.
Todos estes motivos fan patente que se trata dunha medida inxusta, desastrosa desde o punto de vista sanitario, humanitario e moral. Todos deberiamos de estar orgullosos de que un amplo colectivo de profesionais da saúde rexeite este atropelo e non queira ser cómplice cos seus responsables.